*Atakan!*

Atakan aniden arkasını döndü. Odada kimse yoktu. Sandalyeden kalktı ve dış kapıya doğru yürüdü. Kapıyı açtı ve koridora bakındı, ancak kimse yoktu. Bu tuhaf durumu önemsemedi ve bilgisayarının başına döndü. Tam fareyi tuttu ki, tekrar aynı ses.

*Atakan!*

Bu sefer gülümsedi ve gözleri yavaşça şişti.

Hiç kımıldamadan,

*Kimsin sen?* dedi.

Tam o sırada ayağına sürtünen bir soğukluk hissetti. Sonra başka bir soğukluk, daha sonra başka bir soğukluk... Sandalyesini yavaşça geri çekti, yere baktı ve,*Aman Tanrım!* diye mırıldandı. Ayaklarının etrafında yılanlar dolaşıyordu.