Ne kadar olgunca yaşama devam etsemde, bende küçük bir kız çocuğu sanıyorum içimde Güçlü olmayı değil mutlu yaşamayı diledim. Küçükken büyüklüğün ne kadar güçlü olduğuna inandırmıştım kendimi. Oysa ki büyük olmak güçlü olmak değilmiş. Yaşadıkça anladım, yaşadıklarımız bizi güçlü kılanmış, öldürmeyen acı güçlendirirmiş. İnsanın kendisi yokken bu çabayı neden sarf edeyim demek gibiydi. Aslında hikayem eksik yanımı tamamlayan şiirlerimi ele aldığım zaman yaşanmışlığımı hatırladığım zaman yaşam var çaba göstermemiz lazım umutlarımız var dün olmadıysa bugünü bekleriz bugün olmazsa yarını bekleriz… Tıpkı çırağın da ustasına “Bugünde olmadı ustam şimdi ne yapacağız?” dediği gibi. Ustanın da verdiği “Her şeyi unut bir bardak çay koy tekrar başlayacağız.” demesi gibiydi hayat. Ben de kendimi geç buldum. Her yol ayrımı bir başlangıçtı. Benim de birçok yol ayrımım oldu; ama kaybetmedim, vazgeçmedim ve kazandım. Benim içimde bitmeyen sevinç, mutluluk, umutlar, sizlerdede bitmesin. Benim gülüşlerim var, kaderi yazacak kadar cesaretimiz yoktu belki ama yazılan kaderi yaşamaya cesaretimiz vardı. Bize yazılanı değiştiremeyiz, ama yazılanı en iyi şekilde yaşayabiliriz. Vazgeçmemeliyiz bugün değilse yarınlarda bulmak dileğiyle… Çirkin kaptanınızda şiirlerde, sözlerde, mürekkep de bitmeyecek, yarınlarda buluşmak dileğiyle…  İlk baskım olan bu hikayede benim hayatımı, ikinci baskımızda ise yaşadıklarımda yanımda olan sevenlerimin, destekçilerimin ve siz değerli okurlarımın hikayesine vereceğim.