Bir yanım çocukların, genç ölümlerin, yargısız infazların, savaşların, o savaşları dipten dibe utanmazca kışkırtan politikaların azdığı bir dönemde ‘’Kalbinizden af diler misiniz?’’ diye soruyor, diğer yanım bütün sorulardan vazgeçip yalnızca şunu söylüyor:

*Sen benim yalnızlığımı taşıyamazsın.*

Bir yanım ülkemin ruhları gurbette yaşayanlarına, ‘’Biz birbirimizin insanıyız.’’ diyemeden tükenip gidenlere üzülüyor, hani şu yağmur taneleri gibi kırmamak adına birbirine dokunmayan duyguları olanlara; diğer yanım ‘’Aşk, vişne çürüğüdür. Damlarsa üstüne leke bırakır.’’ heyecanıyla denizlerin dip serinliğinde mum sessizliğiyle bekliyor.

Sonra bütün bunları alıp peşinden sürükleyen bir ses duyuyorum:

*Özgürlük Sokaklardan Gelecek.*

Sokaklar hayat dolu ama yalnız. Sokaklar umut dolu ama yönsüz. Sokaklar gümbür gümbür ama tehlikeli. Kim ki onların dilini çözecek, kim ki onların dilini öğrenerek sokakların sonsuzluğuna dalacak, işte o zaman hepimizin gerçek öyküsü başlayacak.

*Özgürlük Sokaklardan Gelecek.*

Bugünün ve geleceğin edebiyatı da sokaklardan doğacak.

Sokaklar öykülerini, sokaklar romanlarını, sokaklar aydınlarını bekliyor duydunuz mu?