Zaman geçtikçe buradan ayrılamaz oldum. Ama sadece bedenen. Ruhumun başıboş dolaşması hiç bitmedi. Ben bu eve, odaya kısılıp kaldım ama o, bu kafatasında dinlenmek -daha çok yer gezebilmek için dinlenmek- dışında hiç bulunmadı. Ben ise ruhumla diğer konulardaki uyumumda olduğu gibi, bu konuda da farklılık göstererek bulunduğum yeri seviyorum. Ben bu hapishanede özgürüm. Bu dünyanın içinde, bu dünyanın dışında bulunan bir dünya içinde yaşıyorum, bu benim dünyam. Burası benim özgürlük hapishanem. Ben özgürlüğümü bulmuştum. Ama ruhum hâlâ arayış içindeydi. Deli gibi bir şeyler arıyordu. Ve bulmadan durmayacaktı. Bunu o Kumral Kadın’ı görünce daha iyi anladım.