Nasıl güzel bir bilinmezliksin.
Ne bedenimin içinde, ne dışındasın.
Ne gitmek istediğimde yolumu kesenim,
Ne kal diye önüme geçenimsin.
Sen;
Etimin, kemiğimin, bedenimi örten cesedimin görülmeyen diriliğisin. Sen benim ezelim,
Sen hep bildiğim,
Ama fani alemde kaybettiğimsin.
Sen;
Gerçeğim,
Birliğim,
Hakikatim,
Kaynağım,
Anca kendimi anlamaya başlayınca bana aralanacak olansın. Benden vazgeçme ruhum.
Yorul ama tükenme.
Sen yorulunca ben sırtlandığım yüklerin altında eziliyorum. Bedenim çürür, erir, yok olur bir gün.
Ama sen, tüm zamanlardan en hasarsız çıkacak özümsün. Yol uzun farkındayım.
Hiç bitmeyecek gibi de dursa ben hazırım.
Özüme ruhuma yoldaşlık edebilmem için kapındayım. Ne olur geri çevirme Allah`ım.