Kendimden özür dilerim.

Üzmeyeyim diye üzüldüğüm için…

Kırmayayım diye bükülü kaldığım için…

Küçücük meseleleri devleştirip, zihnimde kocaman bir yer işgal ettiğim için…

Kendimden çaldığım zamanı bir dakikamı bile hak etmeyen şeylere harcadığım için…

Güçlü görüneyim derken güçsüz kalmayı unuttuğum için…

İyi olduğuma ikna etmek için, “iyi değilim” deme konforundan vazgeçtiğim için…

Değişmeyeceğini bildiğim insanları değiştirmeye çalışıp yorulduğum için…

Pes etmeyi gururuma yediremeyip, ısrar ettiğim için…

Sürdüreyim derken süründüğüm için…

Canımı yakanların yardımına koşarken kendi acımı hiçe saydığım için…

Herkesi iyileştiremeyeceğimi kabul edemediğim için…

Özür dilerim.

Hem de çok!