Bu sefer daha yürekliydiler. Nasıl olsa içine kadar rahatça girebiliyorlardı. Öyle yaptılar. Tahtaları çürümüş balkondan, salona geçtiler. Balkonun kapısındaki kilit bıraktıkları gibiydi. Salonun rüzgârdan kopan kapısı olduğu yerde duruyordu. İlk bakışta değişiklik yoktu. Her şey yerli yerindeydi. Boşuna kuruntu etmişlerdi. İlle bir değişiklik olsun diye bekliyorlardı ama yoktu.

Sinan öndeydi. "Koşun, koşun,"diye bağırdı. Hepsi o tarafa koştu. Başına bir olay geldi sandılar. O salonun ortasında duruyordu.

"Şuraya bakın." Hepsi Sinan`ın gösterdiği noktaya bakıyordu.

Dikkatlerinden kaçtı. Sinan`ın ne demek istediğini çözemediler. Sinan, parmağını uzatmış yerleri gösteriyordu. Gaz lambasının cam kırkları yoktu. Rüzgârdan ıslanmış salondaki örtü kaldırılmıştı. Tavandan dökülen topraklar öylece duruyordu…