İstanbul’da, Boğaziçi’nde,
Bir fakir Orhan Veli’yim;
Veli’nin oğluyum,
Târifsiz kederler içinde.
 
Urumelihisarı’na oturmuşum;
Oturmuş da bir türkü tutturmuşum:
 
“İstanbul’un mermer taşları;
Başıma da konuyor, 
konuyor aman, martı kuşları;
Gözlerimden boşanır hicran yaşları;
Edalım,
Senin yüzünden bu hâlim.”