Karanlığa meydan okuyan mum ışığımız vardı birkaç umut ışığıyla birlikte, tenha kokuşmuş hayat gerçekliğinde, kadehlerimizi birbirine vurup romantikleştiriyorduk o anı kaderle dalga geçercesine…
Bütün yanılgılarımı sana dokunduğumda bıraktım ben, gerçekliği bu kadar hissetmedim de...
Zamanla alışırım dediğim yokluğun, gecelerime her defasında kâbus oldu, bunu seyrettim ben, başıma kadar çektiğim yorganın nefes alabilesi boşluğunda…
Yokluğunun verdiği korkunun titremesi her defasında kendine getirmişti beni, oysaki yokluğunda kaybolmuştum ben. Başrol oyuncularına ismini verdiğim masallar anlattım kendime, sonu kötü biter diye hep ortalarında uyuma numarası yaptım bütün çaresizliğimle. Hala verdiğin boşluğun ortasında mum ışığı yakmaktayım. Kokuşmuş hayat gerçekliğinde yapayalnız dolaşmaktayım.!
