Yanına oturdum. Sırtımı taş kuleye yasladım. “Yanılıyor olabiliriz. Belki de hayat tamamlanacak bir şey değildir. Hatta bir şeyler eksik olduğu için hayat oluyor.” dedim. Kafasını kaldırıp dikkatlice bana baktı. Uzaktan köpeklerin haykırışları duyuluyordu. Sonra türkü okumaya başladı. 
Daha önce hiç duymamıştım. Sözleri çok anlamlıydı;

Geldim olmadı, geldi olmadı
Gittim olmadı, gitti olmadı
Olan ne idi. Neden olmadı
Neden olmadı. Neden olmadı

Sustum olmadı, sustu olmadı
Dedim olmadı, dedi olmadı
Olan ne idi. Neden olmadı.
Neden olmadı, neden olmadı…

Türkü bittiğinde “Sahi neden olmadı?” diye sordum. Ağzının kenarında acı bir gülümseme belirdi. Bir süre öylece durdu. Sonra ayağa kalktı, bana dönüp “Eh, olduğu kadar. Hadi gidelim” dedi…