GÖSTERİ İÇİN GELİN, SİHİR İÇİN KALIN

“İyi misin?” Raith’in sesi, nadiren kullandığı zamanlarda olduğu gibi kısıktı.     “Evet, iyiyim.” Neredeyse kelimeler boğazında düğümleniyordu. Raith hâlâ onun için endişeleniyordu, hem de ona ihanet ettiğini düşündükten sonra bile sesini duymak istememesine karşı koyacak kadar.     Aniden onu anlaması en büyük önceliği hâline geldi.     Her nasılsa, onu tanıdığı bu kısa sürede, hayatındaki en önemli insanlardan birine dönüşmüştü. Bu gerçek onu korkutsa da artık geri dönmek için çok geçti.     Harrow kafese yaklaştı. “Özür dilerim. Salizar’ın seni rahat bırakması için elimden geleni yapmak zorundaydım. Seni saçma sapan bir sirk gösterisi için eğitmek gibi bir niyetim yok, yemin ederim.”     Raith elleriyle kafesin parmaklıklarını kavradı.     “Kanatlarını göstermen için seni zorlamayacağım ve sahip olduğun diğer yetenekler de umurumda değil. Söz veriyorum.”     Raith ne kıpırdadı ne de gözünü kırptı; Harrow kalbinin sıkıştığını hissediyordu. Ona inanmamıştı. Ona inanması için nasıl bir sebebi vardı ki? Şimdiye kadar tanıştığı herkes onu bir şekilde incitmişken neden Harrow’un farklı olduğunu düşünsün – Teni aniden parlak bir turuncuya dönüştü.     O kadar parlaktı ki gözlerini bu renk saldırısından korumak için bir elini kaldırdı. Çenesine inatçı bir şekilde yerleştiğini fark ettiğinde anladı.     İçinden şaşkın bir kahkaha yükseldi. “Evet, istersen bu renk bile olabilirsin. Oldukça parlak olduğu için kandil yağından tasarruf etmene yardımcı olabilir.”     Raith gülümsedi. Ya da en azından gözleri.