Dewey`in eğitim teorisini, Dewey`in fikirlerinin pratik uygulamalarına ilişkin geçmiş ve şimdiki samimi değerlendirmelerle iki klasik eserini çerçeveleyerek, keskin bir odak noktasına getiriyor. Philip W. Jackson`ın, Dewey`in fikirlerinin çoğunun neden uygulamaya konulmadığını açıkladığı önemli bir girişe ek olarak, bu baskı, 1915`te Dewey tarafından kitaptan çıkarılan "kayıp" bir bölümü yeniden canlandırıyor. Dewey`e göre öğretmen, öğretimi tasarlarken her zaman çocuğun ve çevrenin ayrıntılarını dikkate alması gereken yetenekli bir profesyoneldir; formüller yeterli olamaz. ikinci eleştirisi Froebel`in sembolizm kullanımına yöneliktir. Dewey, yol gösterici bir ilke olarak sembolizme aşırı güvenmenin, Froebel`in bilimsel bir psikoloji olmadan faaliyet göstermesi ve zamanın Alman kültürünün doğasının, Anaokulu kültürünü çevredeki toplumun katı kültüründen ayrı tutmayı gerektirmesi nedeniyle ortaya çıktığını söylüyor. Dewey`e göre sembolizme yapılan bu vurgu, Froebel`in yönteminin soyutlamasından ve aşırı hızlı çeşitliliğinden muzdarip olan çocuğun gerçek hayal gücünü yanlış anlıyor. Son bir eleştiri ise motivasyona ilişkindir. Dewey, taklitin eğitimde güçlü bir araç olmasına rağmen çocuğun öğrenmesinin tek nedeni olamayacağını savunuyor. Çocuğun bir şey öğrenebilmesi için, aktivitenin nasıl olduğu kadar niçin yapıldığına dair de bir anlayışa sahip olması gerekir. Çocuk için daha üretken ve pedagojik açıdan tutarlı bir yol sağlamak adına, anaokulu ve ilkokuldaki metodolojiler arasındaki uçurumun kapatılması talebiyle bitiriyor.