Okullarımızda başarılı öğrenciler mutlu azınlık, başarısız öğrencilerse mutsuz çoğunluktur. Okulda hep başarıdan bahsederiz. Öğretmenler başarılı öğrenciyi sever, bu öğrencileri ödüllendirir. Bu başarılarını överek ve biraz da abartarak göklere çıkarırlar.

Başarısız öğrencilerini ise hiç sevmezler. Bir sınıfta 30-40 öğrenci olduğunu varsayalım. Her dönemde bu öğrencilerden sadece %20`sinin çok başarılı ve % 30`ununda normal başarıda olduğunu varsayalım. Ya geriye kalan %50`sinin n`olduğunu hiç soran var mı? Yok! Elbette başarıyı öğretmenlerin sevdiği kadar anne babalar da sever. Herkes sever başarıyı. Çünkü başarı mutluluktur, huzurdur ve güven verir insana... Ayrıca başarı üretkenliktir.

Başarısız öğrenciler ve insanlar sevilmez; çünkü başarısızlık umutsuzluktur, güvensizliktir, tembelliktir. Bir şey var ki o da başarısızlığın nedenleri hiç sorgulanmaz. Başarısız öğrenciler “tembel teneke” diye toplumdan dışlanır, hor görülürler. İnsanlar onlara iş üretmedikleri için güven duymaz. Bu başarısız insanların, öğrencilerin başarısızlıklarının nedenlerini, niçinlerini ve nasıllarını kimse merak etmez, hiçbir zaman da sormaz.

Oysaki insanlarımızdan ve de öğrencilerimizden başarısız olanların sayısı oldukça yüksektir. Sadece sınıf geçmek başarılı olmak demek değildir. Eğitim öğretimin uzun zaman tünelinde sınıfta kalanlar, sırf öğretmenin şiddetinden okulu terk edenler, azımsanmayacak sayıdadır. Bu yığınların soru ve sorunlarına kimse kulak asmaz. Olsa olsa bu insanlar Aziz Nesin`in %60 dediği aptallardır. Ne demek aptal insan? İşte onlar cahil çoğunluktur. Okul görmeyenler, okuldan kovulanlar, tembel tenekeler ve başarılı azınlık dediğimiz mutlu insanların hor gördükleri insanlardır bunlar. Bugüne dek akla gelmediği için ihmal edilen, soruşturulmayan işte bu başarısız yığınların soru ve sorunlarına bu kitapta yanıt arayacağız.