Yazdığım “hasta hikayeleri” kitabına bir isim ararken sosyal medyada aşağıdaki yazıyı gördüm. “NEYSE diye bir kelime bulmuşlar, her yere yakışıyor.
İnsan bazen tüm kırgınlıklarını, öfkesini, kavgasını bazen de koskoca bir ömrü bir `Neyse`ye sığdırıyor. Söyleyecek çok şey var ama Neysee...“
Galiba kitabıma en uygun isim bu dedim... Neyse...
Hayatın rutin akışı içinde küçük bir sorunu büyütmemek, detaylara takılmamak, takılıp hayatın tadını kaçırmamak için... Çünkü biliyoruz ki takılırsak, önemsersek, büyür... Amaaan... Neyse... Sal gitsin...
Ama bazı sorunlar gerçekten büyüktür... Ölüm, yaşam,
hastalık, insan, aşk, sevgi, özgürlük, sonsuzluk, varlık, yokluk...
Bir sürü şey söylemek istiyorsun... Ama biliyorsun ki ne söylesen, ne yazsan eksik kalacak... Üç nokta koyup susuyorsun...
Yani, neyse...
Bazen yelkenleri dolduruyorsun mücadele etmek için...
Sonra da küçük bir tekne olduğunu ve okyanus dalgalarıyla baş edemeyeceğini anlıyorsun... Parçalanacağını, kırılacağını, dağılacağını biliyorsun... Senaryoyu yazanın sen olmadığını da biliyorsun... Ve köpek balıklarına yem
olmak istemiyorsun yani... İşte... Neyse...