Bir kaybın, her tür kaybın, parçalara ayrılmış ve imkânsız anlam arayışı diyebiliriz bu şiirler için. Onlara eşlik eden resimlerin de umudun kilitli penceresini açma çabası olduğunu söyleyebiliriz. Paolo Colombo’nun gizemli sesinde beklenmedik bir teselli var sanki, özellikle şu dönemde, 2020’lerde, insan olmanın acısına ve kırılganlığına karşı.

We can say that these poems are pieces of an impossible quest to find meaning in loss, in all kinds of loss. We could describe the paintings that accompany them as the attempt to pry open the locked window of hope. Paolo Colombo’s esoteric voice provides unexpected consolation, for the pain and vulnerability of being human, especially in these times, in the 2020’s.