Hele bereketiyle dillere destan nar ağacı… Resim sanatına narçiçeği rengini veren, dürülmüş ipek inceliğindeki çiçeklerinin o sıcak kırmızısıyla nar ağacı… Çiçekleri dökülünce ardından çıkmaya başlayan, büyüdükçe yeşilden kırmızıya dönen al yanak narlar, başında tacıyla ince-cik dallardan sarkan meyvelerin kraliçesiydi benim için. Bahçenin dışına taşan meyvelerin zamanı gelince yarılan kabuklarından parlayan taneleri iyice harlanmış közlere benzetirdim.

Bir gün narlara hayranlıkla baktığımı görünce, “Sen de benim gibi narları çok seviyorsun ga-liba,” dedi. “Ben bu ağaçlardan çok şey öğrenirim. Mesela buncağız, bu nar; bu hale gelene kadar ne çok bekler bilir misin? Tomurcuk, yaprak, çiçek, en sonunda meyve, bu bizim gör-düğümüz… Bir de narın içindeki o güzelim taneciklerin birbirine sarılıp kucaklaşırken geçen zamanı düşün. Ben buna nar sabrı diyorum. Keşke biz insanlar da bu körpeden örnek alsak.” Nar sabrı ne güzel bir benzetmeydi. Hiç böyle düşünmemiştim. Nar sabrı…