11 Şubat 2015`de başladı kâbuslarım. Öncesinde de bu olaylar vardı ama ben hatırlamıyorum. Özgecan Aslan`ın ölümü ile başlamıştı. Tüm kinim nefretim. Bıraksalar kendi ellerim ile faillerini parça parça ederim. Gözlerinin içine bakarak, canice, sadistçe, işkence ederek.
Gündem oldu bir süre bu acı olay ailesinin çektiği ıstırabın tarifi yoktu belliydi her hallerinden, onlarsa başka canla yanmasın diyordu. Unutuldu kısa süre sonra ve yeniden, yeniden, yeniden durmuyorlardı durdurulamıyorlardı. 2016 Deniz Aktaş, 2017 Helin Palandöken, 2019 Fatma Şengül, Mehtap Bülbül, Müzeyyen Boylu, Ceren Damar, Emine Bulut, Azra Gülendam. Adına yer veremediğim daha niceleri. Bacılarımızla kalmadı bu insanların yaptıkları. Küçük çocuklara, kundaktaki bebeğe sokaktaki köpeğe kadar yan gözle baktı bu kanı bozuklar. Vakıflarda, camilerde tekrar tekrar çıktı karşımıza. Ama yapamadık. Çoğu cezasını hayal ettiğimiz gibi çekmedi bu insan suretli canavarların. Canlarının yanmadığını görmedikçe soğumayacaktı yüreğimiz. Yapamadık, dövülen bir kadını kurtarmaya çalışırken hapse düştü Kadir Şeker. Duymuşsunuzdur daha önce Türkiye`de hiç bir başarı cezasız kalmaz.
Dedim ya yapamadım, yapamadık, elimizden sadece parçalanmış cesetleri toplamak geliyor.
İşte size klişe, klişe olduğu kadar da doğru bir söz, kızlarımızın sokakta oynayabilmesi, güvenli bir şekilde hayatını sürdürmesi için tek yapmamız gereken, oğullarımızı eğitmek...