Klasik Türk şiirinde kaside ve gazelden sonra en önemli nazım şekli mesnevidir. Her beyti kendi arsında kafiyeli olan mesnevide beyit sınırlaması da yoktur. Kafiye kolaylığı ve binlerce beyte ulaşabilen hacmi sebebiyle, mesnevi; özellikle uzun hikâyelerin anlatımında kullanılmıştır. Din, tasavvuf, aşk, ahlâk, tarih, efsane, destan, kahramanlık, macera, hiciv hatta tezkire ve sözlük gibi pek çok farklı konu mesnevi nazım şekliyle yazılmıştır. 
Nâme-i Aşk’ın tek nüshası Süleymaniye Kütüphanesi, Ȃtıf Efendi Ktp., 2214 numarada kayıtlıdır. Eserin üzerindeki kayıttan müellif nüshası olduğu anlaşılmaktadır. Aynı zamanda telif bir eser olan Nâme-i Aşk üzerinde bugüne kadar hiçbir ilmi çalışma yapılmamıştır. Eser, klasik mesnevi tertibine uygun aynı vezinle yazılmış dört ayrı tasavvufi hikâyeden müteşekkildir. Oldukça sade bir dille yazılan eserde, aşk ve âşıklığın halleri dört ayrı hikâye vasıtasıyla anlatılmaya çalışılmıştır. Eserin birinci hikâyesinde, beşeri aşkın ilahi aşka geçişte bir vasıta olduğu; ikinci hikâyede, şiddetli aşkın sahibini öldürebileceği; üçüncü hikâyede, hakiki âşığa zehrin bile tesir etmeyeceği; dördüncü hikâyede ise vuslatın ancak sevgilinin aşk ateşinde yanıp can vermekle mümkün olacağı anlatılmaktadır.