Mülteḳa’l-ebḥur, Osmanlı coğrafyasında kapsam ve muhteva bakımından uygulamaya esas kabul edilecek hükümlerin sınırlarının nihaî şekilde tesbitine yönelik giderek artan ihtiyaç neticesinde kaleme alınmıştır. Eserin en önemli özelliği, Hanefî mezhep birikiminden gerek fıkhî faaliyetlerin temelini teşkil edecek meseleler gerekse bu meselelere dair *sahih, muhtâr, esah, müftâ bih, ma‘mûlün bih* gibi kavramlarla yapılan tercihler hakkında 8. (16.) asırdan itibaren azalsa da mevcudiyetini sürdüren bir dizi farklılığı ortadan kaldırmasıdır.

Mülteḳā Osmanlı coğrafyasının en yaygın fıkıh metnidir. Kitab, bab ve fasıl tasnifine göre düzenlenen eserin tertip bakımından Kenzü’d-deḳāʾiḳ’i örnek aldığı, ancak metnin iç kompozisyonu açısından önceki muhtasarlardan çok daha sistematik olduğu anlaşılmaktadır. Mülteḳa’l-ebḥur, birkaç önemsiz istisna dışında *mütûn-i erbaa*nın içerdiği meseleleri tamamıyla kapsamaktadır.