Bayezid demiş ki sevgi camını
Durup dinlenmeden gönül nûş etti
Üst üste kadehler boşaldı doldu
Lakin ne ben doydum ne şarap bitti

Beni de böylece aşkın şarâbı
Ezeli ebedî kıldı harâbı
Cismimle kabrimin yanık türâbı
Sevda cür‘asıyla yoğruldu gitti

İlk camın neş’esi gönülde bakí
Artıyor gittikçe şevk-ı mezâkı
İçtiğim meclise Allâh’tı sâkí
Orada elesti rûhum işitti

Kaybetti o bezmi vakıa bu göz
Lakin kulağımda çınlıyor o söz
Her yerde her şeyde görünen o yüz
Yanmamı artırdı beni eritti