İnsan tanrı edinmekte mahir Unutup tapılacak olanı, sahte secdeler yontmakta Kaderin içinde bir kalem olmak hevesi tutuşunca ulvî bir gaye gibi bağrında Yazgının kâğıtta bıraktığı o derin cızırtı Yarınca aklının kavi duvarlarını Ateşi artırır, yangını harlar İdam sehpaları, derin kuyular, penceresiz zindanlar Kalbinin otağına yerleşen o haz Söker bir olanın birliğine dair bütün delilleri yüreğinden Yok etmek için her şeyi, her şey elindedir artık İnsan tanrı edinmekte mahirdir Benim nasibimde çıkmak varmış Musa`nın yurdundan, Adem`in inancını bir mağarada işitmek Beyaz, lekeli elbiselere karşın simsiyah bir kumaştan gömlek dikip kendime Bir nurlu avucu öpmek Düşmeden tunca, mermere, Eğmeden başımı hazzın o ağır kokusu karşısında Bu habis gölgenin altında dimdik yaşamak