nsanın insanla kamplaşmasının en kadim örneğidir Âdem’le Havva. En başta karakter ayrımını simgeler ve ardından da cinsiyet farkı elbette...
Ama durun; ya içinde Lilith barındıran Havva’lar ve içinde Havva barındıran Lilith’ler...
Ve kadın... Bereketli toprağın simgesel tanımına bile üretken gücünün sıfatını veren *ANA*...
Biri, Âdem’e elmayı yediren ve neslinin dünya sürgününe gönderilmesine sebep olarak, ona omuz veren; diğeri ise Âdem’i terk eden.
Hani soramadan edemiyor insan, biraz da muzırca; *Ve Tanrı kadını kaç kere yarattı?*
Doğada ve evrende karşıtlık ve birbirini tamamlayıcılık ilkesi vardır ki buna Türkçede *ikilik*, *ikilem*, *ikileme*, *ikili denge* gibi çeşitli adlar verilirken genel ifadesi *düalite*dir. Hiçbir şey, karşıtı olmadan var olamaz...
O hâlde, yine mütebessim bir sorgulamayla: *Kadın başlı başına bir elmanın iki yarısıdır da erkek elma kurdu mudur yoksa?* derken, ademoğlu Adem Özbay’ın kaleminden, Fatih, Yağmur ve Dilek’in hikâyesini keyifle okuyacaksınız.
Sonra da...
*Sonra, asma kilitler buldu insanlar, eskitmek için çocukların düşlerini. Küflenmiş beyinlerinin artıklarını bulayıp çamur suyuna, çirkin ördek yavrularını anlattılar hep.*