*An be an deviniyorum devrimime
Çırpıyorum kanatlarımı, yükseliyorum
Göğün şefkatini arıyorum
Hırpalanmak pahasına süzüyorum
Beyazı, maviyi

Bulutları aşarken ya da bulutlara paralel
Başka kanatlılar var sağımda solumda
Geride kalanları oluyor iz almış, iz bırakmış
Bazıları halen kanat uzaklığımda
Duruyor gibiler kafamı çevirdiğimde
Uygun kanat çırpışı, marş marş diye
Birlikte göğe çıktıklarım, göğde bulduklarım
Bir yandan aşkın devrimi başlıyor
Hep yanı başımda süzülen ile…*

*…Üzülsem mi sevinsem mi bilemedim ama ben Ada’ya o da Umut’una kavuşmuştu.
Artık çiçek verebileceğim iki kişi vardı.
Teşekkürler Mayra.*