O gece, küçükken ezberlediğim tüm masallar tersine döndü... Rapunzel uzun saçlarını kesti, Sindirella kaybettiği camdan ayakkabıyı bir daha bulamadı, Kırmızı Başlıklı Kız ıssız ormanda kaybolup evine geri dönemedi ve Pamuk Prenses tüm müdahalelere rağmen kendisini sonsuz bir uykuya teslim etti...
O gece anladım her masalın mutlu sonla bitmeyeceğini...
O gece, tüm yıldızlar gökyüzünün karanlığında kendini gösterirken, dünya üzerinde ufacık bir toz tanesi olduğumu anladım. Un ufak oldum ama sığamadım koca dünyaya...
‘İnsan ruhu 21 gram’ demiş bir bilen, ne safsata ama... Eğer görseydi ruhumun bedenime yaptığı tonlarca ağırlığı, utanırdı teşhisinden.
O gece, ruhum, kendisini prenses masallarına layık görmedi...
O gece, tüm dünya haykırdı yüzüme, “Sen ne sanıyordun ki?” diye...
