Kadınım ben, karnımda bir dünya ile yaşıyorum. Kadınım, huzursuz, tedirgin ve çıplak ayaklarımla ben gibi bir kadının karnındaki dünyadan geliyorum. Sorgusuz geldiğim bu yerden, yargılanarak gidiyorum. Benim ahım tutarmış, öyle derler. Ben kadınım, ne ah ederim ne beddua. Sesimi dahi çıkarmam. Amma velakin şöyle bir daldım mı göğe, ne feri kalır gözlerin ne de soluğu çıkar olur zulmedenin.