*Ey aşk! Seni se­nelerce yaban ellerde, hoyrat dillerde aradım. Oysa ben­deymişsin, bilememişim. Oyalanmışım. Kalakalmışım...*

-Şems-i Tebrizi

Sonra eşyayı, bitkiyi, hayvanları, insanları ve evreni sever­sin zamanla. Bilirsin ki her şey O’dur aslında; ne yöne dö­nersen dön, O’nun aşkıyla yanarsın... Ve öyle bir an gelir ki, eşrefi mahlukat olan insanoğlunun yükselebileceği en üst ma­kama çıkarsın. Bu makam ki, adına Makam-ı Aşk denir...

Ve o zaman anlarsın: *Aşk, iki iken bir olmaktır. Aşk, bizi en çok sevene gönül bağlamaktır.* Ve yine anlarsın ki bu makam pür-i pak aşk’tır; sendeki bu hal, nar-ı bey­za halidir. Dünyanın tüm kirlenmişliklerinden sıyrılır, bir olanla bir olursun...