Yol bolken yolsuz kalanlar ve yolu bulmak için kendinden vazgeçip kendine hasret kalanlar için…
İnsanlar bulunmak istediği yere göre şekil alır. Kendisi almaz iken karşısındakine aldırır. Sözlerimiz çıktığı yerden kifayetsiz kalması olanaksız aslında çünkü insanlar anlamak için değil dinlemek için kendi bileceği şekilde duyarlar.
Bu bir arayıştır, bu bir yoldur aslında kanayan yerimizi bulmamız için. Neremiz kanıyor, nereden çıkıyor bu konuşmamız, bu sözlerimiz? Sizce, siz nerenizden konuşuyorsunuz manen? Duygularınızdan mı? Dayatmalardan mı? Örselenmiş çocukluğunuzdan mı? Fakirlikten mi? Zenginlikten mi? Yoksa yaşamak için doğanlardan, doğmak için ölenlerden mi?
Kim kimleri kim için kimler aracılığı ile kime sefer düzenliyor ve kapkaranlık dehlizlere sığındırıyor ardından ferimizi zere, zerimizi fere çeviriyor?
Yol yolsuzdur yolu bulmak için yolu divan sanıp firakı def etmek için…