Wekî ku ji navê xwe jî dîyar e; Fêrîk, di vê dîwanê de bi dengekî zelal û kubar, bi zimanekî herikbar û ji kanîya toreya Kurdî derbûyî û bi hest û hîsên dildarekî şi’rên xwe lê dike. Em di wan de kubarî û henûnîya dengbêjîya Kurmancîyê û ahenga xweza û cimaetê dibînin. Lîrîka, hez û huba şairekî ku kare çendî bilind be û çawa kare li ser nirx û puteyên herêmbûnê şax vede û ji wir xwe ragihîne zeryaya cîhanî a ruh û gîyanê mirovîn şanî me dide. Bi kurtayî şi’ra Fêrîk, terazûyeke bi aheng e ku di navbera dil û hiş de diçe û tê:

Wê got: Ger min pir hiz dikî,

Sur-sêra me beyan neke…

Ger min kel û gur hiz dikî,

Muhbeta me eyan neke…

Min go: Sebram, can û ceger,

Çawa bikim sur neçe der?. . .

Axir muhbet agir e ger,

Sura êgir dû dide der…