Vahye dayalı bütün dinlerin ortak adı İslam’dır. Kaynağı aynı olan bu dinlerin amacı ise insanları İslam’la tanıştırmaktır. Amaç ve kaynak aynı olunca buna paralel olarak büyük ölçüde söylem ve içerik de aynı olmuştur. Dolayısıyla gerek sahifelerin gerekse kitapların taşıdığı mesajlar birbirine yakındır. Bu bağlamda sahife verilen elçiler ümmetlerine hangi mesajları tebliğ etmişse kitap verilen elçiler de benzer mesajları tebliğ etmişlerdir. Sahife ve kitaplarda hangi temel inanç ve ibadet konularına yer verilmişse Kur’an’da da aynı konulara yer verilmiştir. Bu gerçeklik semavi dinlerin tamamı için geçerlidir. Dinlere kaynaklık eden kutsal metinlerin hedef ve içeriği ortak
olduğu gibi Kur’an dışındaki metinlerin akıbeti de aynı olmuştur. Hz. Âdem’le başlayan vahiy serüveni içinde Allah Teâlâ hiçbir toplumu vahiy ve elçiden mahrum bırakmamış ancak vahye muhatap olan hiçbir topluluk kendilerine tevdi edilen emanete uzun süre sahip çıkamamıştır. Dahası ellerindeki kutsal metinlere müdahalede bulunmuşlardır. Böylelikle tağyir ve tahrife uğrayan sahife ve kitaplar tarih sahnesinden silinmiştir. Ancak Kur’an ve ondan bir cüz olan kıraatlerse Allah Rasûlu’nün rehberliğinde sahâbenin büyük çaba ve gayretleri sayesinde önceki kutsal metinlerin akıbetiyle karşılaşmamış, hıfz ve kitabet gibi yöntemlerle muhafaza edilerek koruma altına alınmışlardır.