Şehri ikiye bölüyor trenler:
Bir tarafta çocukluğum
Diğer tarafta sen.
Bir kız çocuğu ağlıyor.
Deniz oluyor gemilerin çürüdüğü çöller.
Balık oluyorum ben,
Gözyaşlarından öpüyorum onu.
Kasımpatılar gülümsüyor birden,
Günebakanlar şarkılar söylüyor.
İyileştirici bir acı var gözlerinde.
Baktıkça acıyorum
Baktıkça açıklıyorum ona.
Dokunduğumda hissettiğim bir şey var,
Adını koyamıyor.
Korkuyorum önce, sonra çekiniyorum.
İkimizde de gururlu bir mahcubiyet.
Kim olduğunu hatırlıyorum birden.
Acıyorum, iyileşiyorum, yalnızlaşıyorum.
Günebakanlar güneşe bakıyor
Ve ben pes etmeyi bilmiyorum.