İnsanoğlunun doğaya en büyük meydan okuması uçmayı öğrenmekle oldu. Uçarak göklere çıktı. Yere bağlı alın yazısından sıyrıldı. Evrenin içlerine uzandı. Yaradan’ın suretinden yaratılmışlığını aklın Big Bang’iyle yeni bir harmana kattı. Uçmak, belki de kıyamete doğru doludizgin koşan insanı sonun başlangıcına taşıdı.

Kişiye özel uçuşla tanışmam mikrokozmik varlığımı da benzer titreşimlerle etkiledi. Yerçekiminden kurtulan cismim bütün sıkıntıları aşağıda giderek küçülen dünyamda bıraktı. Görüş ufkum genişledi, aklım berraklaştı. Uçarken yaşadığım düşünceleri kâğıda dökme fikri de böyle başladı. Yağmur oldu, toprağa düştü, tomurcuklandı, en nihayet kitap haline geldi.

*Nihayet Türk edebiyatının da bir Saint-Exupéry’si oldu.
Coral, bu yapıtında düşüncenin sınırlarını aşan, boyutlar ötesi bir gezintiye çıkmış.* 

Ahmet Ümit