Masalların ya da sözlü Kürt edebiyatının üzerimde yarattığı etkinin daha yeni yeni farkına vardığımı belirtmeliyim. Farkına vardıkça içim sızlıyor. Bu sözlü gelenek yok olma noktasındadır. Yeniden canlandırılması kültürel bir gerekliliktir.

Bu geleneğin binlerce yıllık geçmişi var, binlerce adsız kahramanların sayesinde var olmayı sürdürdü. Toplum bu sözlü anlatıcıların adlarından bihaber oldu. Çünkü bunlar toplumun içinde olanlardı, annelerdi, yaşlılardı, unvanı namı olmayanlardı; anlatıcılar çobanlardı, rençber, emekçilerdi özel bir statüleri yoktu. Bunlar edebiyatın dehalarıydılar, bütün çalgı alet sahipleri toplumun içinde olanlardı sözlü edebiyat anlatıcıları sıradan insanlardı. Bunlar kültürlerine âşıktılar, gelenek ve göreneklerine bağlıydılar, aşklarını sözleriyle yaşattılar sonra gittiler o güzel sesleriyle birlikte, birer kütüphane olarak kayboldular.