Bu araştırmada Kur’an’ın ve hadislerin beraberce ele alındığı, ana kaynaklarından bütüncül bir yaklaşımla istifade etmenin otantikliği sayesinde, dinin murad-ı ilahiye en uygun bir şekilde yorumlanma imkanı bulduğu ilk dönem eserlerin yöntem arayışı konu edinilmiştir. Büyük ve değerli bir mirası temsil eden bu metodoloji, Tahavî’nin, ahkam hadislerini topladığı ve birçok ayet tefsirini de ihtiva eden Şerhu Meani’l Asar adlı eseri ile ahkâm tefsiri alanında telif ettiği Ahkamü’l-Kur’an adlı tefsiri özelinde mukayeseli bir çalışmayla ortaya konulmaya gayret edilmiştir.