Bu, benim kanla yazılmış, hüzünle yoğrulmuş hikâyem... Kaç zaman geçti bilmiyorum artık. Belki aylar, belki yıllar. “Daha kötü ne görebilirim ki?” diye düşündükçe her gün daha ağır travmalarla karşı karşıya kaldım. Tutunacak iki dalım kaldı: Ahmet ve babaannem.