Bir ağacın dalı nereye kadar uzanabilir? Göründüğünden çok ama çok daha uzağa… 
Bir insanın, yağmurun, toprağın ta kalbine;
bir kirpinin yeni gününe,
bir kuşun minik yuvasına,
bir porsuğun endişesine,
bir salıncağın neşesine,
belki de bir kelebeğin sessiz güzelliğine…
Tüm sevecenliğiyle hep uzanır ve herkesi aynı sevginin altında buluşturur. 
Bu kitap, bir ağacın yaşam döngüsünü ve var ettiklerini merak edenler için. Bir ardıcın günlerine, yanı başımızdaki mucizelere yalın bir bakış…

***
Bir karatavuk, üzerinde konakladığı ardıç ağacının kozalaklarını afiyetle yer. Kakasını yapınca da farkında olmadan bir mucizenin fitilini ateşler. Ardıç tohumu, onun sayesinde toprakla buluşmuştur. Derken tohum yerini sever ve köklerini salıp zamanla bir ağaç olarak aramıza katılır. O büyüyüp ulu bir ağaca dönüşürken ziyaretçisi hiç eksik olmaz. Yuva kurmak isteyenler, sığınak arayanlar, iz bırakmak için uğrayanlar, eğlence peşindekiler hep yanındadır. Alageyik, kızıl tilki, vaşak, bukalemun… Daha kimler kimler oradadır! Şimdi ise sıra bizde.  
Hazırsanız ağaçların dünyasına, ardıcın başrolünde olduğu cana yakın satırlar aracılığıyla tanık olacağız. Bu âdeta doğanın kaleme aldığı bir günlük, bir ağacın günlüğü… Küçük bir tohumun, mucizevi uykusundan koca bir ağaç olmaya uzanan öyküsü. Sonrası, yaşarken etrafında buluşturdukları, çevresine sundukları, birleştirdikleri, çoğalttıkları… Ekosistemimizin en güçlü parçalarından birini daha yakından tanımak, sevgimizi daha da çoğaltmak için bir fırsat.

Tema: Gezegeni paylaşmak
Kavramlar ve Anahtar Sözcükler: Doğa, bitkiler, ardıç, hayvanlar, ÇEVREMİZDEKİ YAŞAM, döngüler, görsel okuryazarlık, değişim ve sürekliliği algılama
Tutum ve Değerler: Değer bilme, duyarlılık, saygı, sorumluluk
Profil Öğeleri: Duyarlı
4+ yaş / ANASINIFI-1-2. Sınıf

KİTAPTAN

Kirpinin ardından bir alageyik göründü. Yakınlarda geziniyordu. Fark etmeden kakanın üstüne bastı. Kakadaki tohumlar artık toprağın altındaydı.
Aradan uzun zaman geçti. 
Tohumlardan biri toprağın içinden filizlendi. Bir MUCİZE olmuştu sanki…
***
Bu yeni günde ardıcın dalları her zamankinden daha kalabalıktı. Dikenkelebekleri sarmıştı dört bir yanını. Çok uzaklardan geliyorlardı. 
Epeydir uçtukları için çok yorgundular. Neyse ki sonunda dinlenecek güvenli bir yer bulmuşlardı.
***
Hemen aşağıdaysa bir vaşak vardı.
Vaşak patilerini kaldırıp ağacın gövdesine dayadı. Güçlü patileriyle gövdeye birkaç çizik attı. Biraz da başıyla sürtündü ve oradan uzaklaştı. Kokusu ardıcın gövdesini sarmıştı.
Biraz sonra oradan geçen bir bozayı, ardıcın önünde durdu. Hemen fark etti ağacın gövdesindeki kokuyu. Anladı ki bir vaşak da buralarda yaşıyordu. Kendine yiyecek aramak için yeni bir yer bulsa iyi olacaktı. 
***
Derken ardıcın kozalakları iyice olgunlaştı. Bu kozalakları yemeye gelen bir sürü hayvan vardı. Ama o gün ardıcın dalına konan saka, kozalakların peşinde değildi. Gagasında taşıdığı otları yavaşça yaprakların arasına bıraktı. Sonra gözden kayboldu. 
Çok geçmeden geri geldi. Gagası yine doluydu.
Uçtu, kondu.
Uçtu, kondu.
Uçtu, kondu.
Sonunda yuvası hazırdı.
***
Ağaçlar sığınaktır.
Yağmur yağdığında, soğuk rüzgârlar estiğinde, gizlenmek gerektiğinde birçok hayvan ağaç dallarının, yaprakların arasına saklanır. Bazen de sıcak yaz günlerinde ağaç gölgesine sığınılır.

Ağaçlar haberleşme aracıdır.
Ayılar, büyük kediler, kurtlar ve geyikler ağaçların gövdesine sürtünür, kokularını bulaştırır. Diğer hayvanlar, o ormanda kimlerin yaşadığını ağaçta kalan kokudan anlar. Bu koku, eş arayanlar için “Haydi gel beni bul, buradayım” anlamına gelir. Bazıları için de “Burada ben yaşıyorum, kendine başka yer bul” demektir.

Ağaçlar oyun alanıdır.
Tıpkı çocuklar gibi birçok yavru hayvan da oyun oynayarak büyür. Oyun oynarken -genellikle- annelerinden pek çok şey öğrenirler: uçmayı, koşmayı, sıçramayı, yiyecek aramayı, avlanmayı, saklanmayı… Bazıları da ağaçlara tırmanmayı…