Toprağa gömülüp karanlığı yuva,
Soğuğu gıda yapan tohum
Sabırdan metanet, umuttan dirayetle
Filizlenir ve güneşi kazanır.
Haramzadelikle yağmaladığı her değer
Kayıp hanesine yazılırken,
Daha fazlası beklenir,
Dünya kendisine lutfedilmiş,
Mirasyedi insandan.
Tohumdan bereketli erdemler barındırır
Kalp denilen çekirdekte.
Kendini inşa edecek olsa
Ah o karanlığından bir çıkabilse
Mamureye çevirecek bu viran dünyayı.
Ancak daha meyilli duruyor
Kendini çürüten bir mekanizmaya dönüşmeye,
Sonra da tüm hayatı bozmak için
Yine kendiyle yarışmaya.
Ki göklerin bedelsiz yağdırdığı
Yerdeki suyu kuruttu.
Nefes alsın diye çalışıyordu,
Yeşili ağacı kendinden soğuttu.
İpekböceği gibi,
Bir daha içine dön insan!
Madenlerini bir daha keşfet.
Sende simyacı hamuru var,
Yine paslı demirlerinden elmas üret,
Alem nefesini tutmuş haber bekliyor.
Bulutların var, yağmur indiren
Güneşlerin var can veren, besleyen.
Değere dönüşmek için gerekiyorsa
Ölecekse içinden bir şeyler,
Sen öldür, yine göm kendi toprağına.
Ve filizlerin semaya uzansın,
Varlık bir kez daha umutlansın.