Sonra dedim ki kendime, bunlar felaketimin tadından lezzet umacak, tokluk bulacak kadar necasete yazgılılar.
Çöpler ve bilumum türevleri diyarımın önünden bile geçemez...

Bir atın kişnemesine sinen hüzün, terk edilmiş masaların sessizliği, eksik bırakılan cümleler, içine yerleşilecek bir fotoğrafın izinde kaybolanlar… Kovulduklarıyla baş başa kalanların dünyası, ironinin, kederin ve gerçeğin iç içe geçtiği bu öykülerde can buluyor.
Her biri bir yol ayrımında duran karakterler… Kimi gitmeyi seçiyor, kimi kalmayı. Ama bazıları var ki ne kovulduklarından kaçabiliyor ne de kalan olmayı başarabiliyor. Kovulduklarıyla Kalanlar, işte tam da onların öyküleri.