“Beyefendi Kimliğiniz?..” 
Bir jandarmaydı seslenen. Kimliğimi çıkarmadan, yaşımın altmış beş olduğunu, eşime yardım etmek için pazara geldiğimi söyledim. “Olmaz.” dedi. “Size, dışarı çıkma yasağı olduğunu bilmiyor musunuz? Komutanımla görüşün.”
Komutanları genç bir delikanlıydı. Şöyle bir baktım. Belki de öğrencilerimden biriydi. O da bana dikkatle bakıyordu. Yoksa düşündüğüm gibi miydi?  Böyle dikkatle baktığına göre bir okuldan öğrencim olabilirdi. “Vay be Hocam,  sizi gördüğüme ne kadar çok sevindim.” demez mi şimdi?  
“Hocam, beni hatırlamadınız mı?.. Hani ben derste  konuştum diye, dışarı atmıştınız da sözlüme zayıf  vermiştiniz!..” O zaman ne diyecektim ona? İnşallah öyle değildir. Yüksek not alan çalışkan öğrencilerimden biridir. 
Olanı biteni unutmuş, öylesine dalmıştım. Yeni gelenler vardı. Hepsi sıraya girmişti. Benim içeri girmemi bekliyorlardı. Arkama baktım, kuyruk bayağı uzamıştı. Söylenmeye başlamışlardı. İçlerinden genç bir kadın, “Hocam, neyi bekliyorsunuz?” dedi, yüksek sesle. Komutana sanki; “Hocamı neden bekletiyorsun?” diyordu.
“Mesafeyi koruyalım.” diye öfkeyle seslendi komutan arkadakilere. Bana dönerek: “Buyurun geçin.” dedi.
“Hocam” diye seslenen o öğrencimi merak etmiştim. Kimdi acaba? Yanına gittim. “Sizi çıkaramadım. Hangi okuldansın?” dedim.