“Kederli geçmişin örtüsünü yırtıp

Ateşin üstüne üstüne yürüyen kadınlar”dan söz ediyordun.

Merkür gibi yanmaktan ve kararmaktan çekinmeden

Onları sevemezsiniz, diyordun.

Yaşamak sıcaklığı sevip

Yanmaktan korkanlar için değildi

Bedelsiz zaferler de öyle...

Türkü diye bellediklerimiz için

Dua diyenler vardı orda.

Hakikatin izini sürenler...

Kibirden ar ederlerdi

Sobada yakılan portakal kokusu

Çökerdi odaya.

Turkuaz bir sabaha kalkar,

Hep bir nehrin kıyısı olurdunuz,

Her şey unutulduğunda bellekte

“Jin, Jiyan, Azadi”

Kadın, Yaşam, Özgürlük” diyen kadınlar kalırdı.

İri bir çiçek açıyorken duydum sesini,

Ayrılışını yaprakların gölgeden,

Küçük bir uğultuyla.

Derin bir sessizlik izledi bunu.

Yapraklarda terleyen damlalar usulca düşerdi

Ölüm ve yaşamın sınırında

Nefes nefese kalırdı biri.

Sözün büyüsüne ve hecenin gücüne sığınırdık.