İnsan olmak ne demektir? Peki ya koskoca dünya tarihinde yalnızca ‘insan’ olarak yaftalanmak kâfi midir sizce? Kusurlarımızı ve hatalarımızı belki bir raddeye kadar gizleyebildik ama olduğumuz şeyden kaçmayı asla başaramadık. Hep aynı noktaya getirdi hayat bizi; ya kendi kâbusumuzun başrolünde oynadık ya da ezildik yaptıklarımızın karşısında. Mümkün müydü peki insanın kusurlu doğasını düzeltmek? Yoksa yersiz bir hayalden mi ibaretti bu?

Bulgakov’un Köpek Kalbi insan olmanın pek de matah bir şey olmadığını hatırlatarak bir köpeğin ruhen ve bedenen insanlaşma macerasına ortak ediyor bizi. Dönemin Sovyet Rusya’sının ideal insan kavramına ışık tutarken usta bir kalemin ve ince bir zekânın birleşmesiyle de hiciv sanatının en tartışmalı eserlerinden biri çıkıyor ortaya ve okuyucularını şu sorularla baş başa bırakıyor: İnsanı insan yapan kalbi midir yoksa beyni mi? Sadece konuşabilmek insan olmak için yeterli bir kerte midir? Ne yazık ki bu soruların nihai bir cevabı yok. Bulgakov’a göreyse elimizde yalnızca tek bir gerçek var; o da insan kalbinin doğada bulunan en sefil kalp olduğu…