“En beni anlatan aynayı meraktaydım: Hiçbir şeye baktığımda
Mesela kadın mayolarını yalnızca yalayarak
İncinmek günboyu: Alnımda sonsuz ellerle
Nedeni: Sanıyorum bir çeşit kimsesizlikti

Üremek: Nedense bir hataya benzer kalmış aklımda
Nar ayıklamak: Ve taneyi rastgele ezmek zamanları
Lanet etmezdim: Yani... Bilmezdim: Bir minyatür nereye varabilir
Üstelemedim: Ama uyumsuzluğu büyüttüm: Bu olabildim”

Arayışı toplumla yüzleşerek büyüten, yalnızlığı yargılarla sağlamlaştıran ve sorguların verilmiş cevaplarından oluşan bir şiir ortaya çıkarıyor Emin Ünlü. Hesaplaşma monologları, zaman zaman bir portre kadar net ve sakınmasız durarak. Kaybından memnun, sıyrılmış ve biraz da nihilist bilgeliğiyle bir devam devam şiiri.