Mahmut yüzüğün parıldayan taşına baktı ve çok beğendiğini göstererek: “Ne kadar zevkliymişsin anne. Bunu ne zaman satın aldın?”

Annesi başını öne eğdi ve cevap verdi: “Yirmi yıl önce”

“Yirmi yıl önce mi?”

“Evet, sen dünyaya geldiğinde... Babanın arkadaşlarından biri Kerbela’dan getirmiş.”

Kerbela ismi geçince, Mahmut başını kıbleye doğru çevirdi ve şöyle dedi: “Esselamu Aleyke ya Eba Abdillah”

Ve devam etti: “Senin için çok değerli olmalı...”

Annesi şöyle dedi: “Evet senin kadar.”

“Neden şimdiye kadar sakladın?”

Annesi cevap vermedi. Gözünü akiğe dikerek titrek bir sesle şöyle dedi: “Her zaman bu yüzüğün sırrını düşünüyordum ve o rüyanın.”

“Rüyanın sırrı da ne? Çok gizemli konuşuyorsun anne.”

Anne bir an kendine geldi. Bu sözlerin dilinden neden döküldüğünü bilmiyordu. Gördüğü rüyadan kimseye bahsetmemesi gerektiğini hissetti. Kaşları düştü ve soğukkanlı görünmeye çalışarak: “Bu yüzüğü şimdiye kadar sana neden göstermediğim belli; çünkü yirmi yıl önce ellerin çok daha küçüktü.”