`Kırık Kalpler Sokağı‘nın en derin çıkmazından seslenip yol arayan sedalar bulursunuz onun dizelerinde. 

Tutamayan ellerin, tutunamayanlarla kol kola verdiği yerde; dert ortağı arayan yalnızların izlerini bulursunuz onun hislerinde. 

Adım adım ilerleyip, nefes aldıran serinlikler bulursunuz; onun sokağının bahçelerinde.

Sonra bir ağaç gölge olur size. Yalnız bir ağaç... Soğuğun, ayazın, sararmış yaprakların dost olduğu bir yerdesinizdir. Yalnızlığın en derin acısını hissedersiniz orada. Kırık kalbinizle baş başasınızdır. Duymazsınız. Dost olur toprak, dost olur ağaç, dost olur yaprak ve dost olur onun dizeleri, onun sözleri, onun duygu yüklü kelimeleri. Kelimelerin isyanıyla doğrulursunuz yerinizden.

Karşılar sizi, birkaç adım ötede; kaldırıma fırlatılmış bir çiçek. Sokağın sonundasınızdır. Alıp koklarsınız ve duyarsınız en güzel kokusunu ilkbaharın. 

Bu bir müjdedir size, bu bir umuttur ve her son bir başlangıçtır en güzel şeye. En güzel başlangıçların en acı bitişlerde filizlendiğini kitabın her dizesinde fark etmeniz dileğiyle...