*Yanılmışım Kezban... Otuz yaşındaki adam, dünyayı görmüş, insanları tanımış doktor, kendi içimdeki hisleri anlayamamışım. Bu gece gözlerim açıldı, hakikati gör­düm. (…) Kalbimi sevgiye karşı kapatmıştım. Yalnız kalbimi değil, kafamı ve sinirleri­mi de... Biliyorsun ki insan aynı zamanda muhakemesi ve asabıyla da sever. Ben bu tehlikelere karşı kendimi ağılan­mış farz ediyordum. Aşkın kudretine inanmak istemiyor, bunu edebiyatçılar tarafından romanlara sokulan bir keli­me addediyordum.*

Kezban yavaş yavaş sinirlerinin gevşediğini hissediyor­du. Kesik bir sesle yalvardı:

*Ferit Bey, devam etmeyiniz! Allah aşkına susunuz!*

Genç adam, inatçı bir çocuk gibi ona baktı:

*Hayır Kezban, bir defa başladıktan sonra sonuna ka­dar söyleyeceğim. Artık tahammülüm kalmadı!*

*O hâlde ben gidiyorum. Sizi daha fazla dinleyemem!*

*Gitmeyeceksin ve beni dinleyeceksin. Sana, seni nasıl sevdiğimi anlatacağım…*

Halk arasında çok okunan romanların yazarı Muazzez Tahsin Berkand, eserlerinin çoğunda güçlü kadın karakterleri yansıtmış; çoğunlukla aşk konularını ele aldığı bu eserleri pek çok baskı yapmış ve filme alınmıştır.

Romanlarında İstanbul’u ve o zamanın yaşayışını pek güzel resmetmiş; şimdilerde bizi belki de özlemle anılan o günlere, incelikler deryasına götürmüştür. Öyle ki Selim İleri, yazarın eserleri için şu güzel tanımlamayı yapmıştır:

*Muazzez Tahsin Berkand’ın romanlarında, eskilerin ‘aile terbiyesi’ dedikleri, yıldızı sönüp gideli epey olmuş o yaşama biçimi, yaşama görgüsü daima duyumsanır.*