Keşke hep çocuk kalsaydım...

Dinlediğim her masalın ardından hayatın tozpembeliğinde boğulsaydım ve inansaydım, gerçekten kurdun karnının kesildiğinde babaannenin çıkacağına, parmak çocuklara, öpüldüğü zaman prens olan kurbağalara...

Keşke gerçeklerle hiç tanışmasaydım.

Kimseyi karşılıksız sevmeseydim, mantık denen o asabi çehreyle hiç karşılaşmasaydım.

Büyük yaramazlıklar yapıp, küçük cezalar alsaydım…

Yüzümde hiç eksilmeyen kocaman gülücükler olsaydı, beni taklit etselerdi ve herkes benimle beraber çocuk olsaydı.

Ayakkabı numaram yirmi beşi geçmeseydi...

Ellerim minicik, ayaklarım küçücük fakat hayallerim kocaman olsaydı ve hiç yıkılmasaydı.

Ölüm nedir bilmeseydim

AŞK nedir tatmasaydım, öfke nedir görmeseydim, yalan nedir duymasaydım, kalbim hiç kırılmasaydı veya bunları hiç anlamasaydım. Keşke çocuk kalsaydım.

Avucuma denizi doldurabilseydim, kuşlar gibi özgürce uçabilseydim, hayallerle yaşasaydım, masallarda dolaşsaydım, başparmağımı diğerine değdirip birdenbire tekrar çocuk olsaydım...

Keşke sevmeseydim… Yaralı bir kalp bırakmasaydım ardında sevdiğimin. Başımı yastığa her koyuşumda babaannemin masal anlatışını tercih edebilseydim uykusuz gecelerde dökülen gözyaşlarıma… Ve dinleyemeden de yaşayabilseydim kalbimin sesini… Ve Keşke Hep Çocuk Kalsaydım, Kanayan Kalbim değil de Dizlerim Olsaydı...