sen de kalabilseydin keşke
keşke gündüzü geceye beraber taşıyabilseydik
güneşin doğuşunu, ayın süzülüşünü
beraber çekebilseydik içimize
keşke sahipsiz bu kıyılar
senin sesinle tekrar coşabilseydi
az ileride duran şu derme çatma garip ev
hani o kaba tuğlalarını beraber döşediğimiz sarıla sarıla
duvarlarına aşk sıvamıştık
bir de boyamıştık mavili yeşilli
derme çatma ama hala kucağı açık
iki kadeh tokuşturup yapayalnız bir masada
sohbet arayanlara
senden miras kaldı bu kolu kırık sandalye de biliyorsun
ona hala ben oturuyorum
sol yanım çöküyor içine
gözlerim bir balıkçı teknesi
ben alacakaranlığım.