Seher Resayî, di çîrokên xwe de, jiyana xwe ya ku li bajarokekî rojhilatê Kurdistanê destpêkirî dike paşxaneya xwe û ji zarokatiyê heta bi xamatiyê û ji wir heta bi bûkanî û jinîtiyê hemû hal û wextên jinê dike mijar. Resayî ku acizî û kêşeyên jinê yên ligel xwe, dê û bavê xwe, mêrê xwe dijî bi zimanekî wêrek û ji adetê der tîne zimên, herwiha li beramber adet û keleporên mêrsalarî radiweste û ji bo vê yekê hemû derfetên zimên bi kar tîne. Di van çîrokan de ku zimanekî şi’rane jî xwe lê vegirtiye, axaftinên di ber xwe de vediguherin zimanekî bi serê xwe û bi riya diyalogên xeyalî jî kûrahiyên nayê gotin ên asoya jinê darîçav dibin. Resayî di çîrokên xwe de tenê bi gera di nav kûrahiyên ruhê jinê de namîne, herwiha laşê jinê jî dike mijar ji xwe re û dijberiya jinê ya li hember cihê wê yî di nav civakê de bi deformekirina zimanê rojane pêk tîne. Resayî ku meseleyeke gelekî ji dera hanê xuya dike jî bi hessasiyet û feraseteke derasayî vedibêje, gava behsa pêwendiyên jin û mêr dike derbarê mêran de jî gelek tiştan dibêje.