Annesi odasına girdiğinde yatağından çıkmış, feneri söndürüp çalışma masasının çekmecesine koymuştu bile. Lavaboda saçlarını tarıyordu. 
Odanın içinde aradığını bulamayan annesi tekrar seslendi. Bu sefer çağrısına karşılık alabildi.

– Efendim, anneee!

– Sabahtan beri seni çağırıyorum oğlum. Niçin ses vermiyorsun?

– Affedersin anneciğim, kapıyı çaldığını duymadım.

– Ne kapısı oğlum, davul çalsalar duymazsın. Her sabah aynı şey! Bir kere de...

– Tamam, anne! Tamam!

– Tövbe, tövbe! Haydi, çabuk kahvaltıya!

– Hemen geliyorum.
Bu sefer babası seslendi:

– Haydi, çocuğum gelsene sofraya!

– Geldim, baba!
Keremcan’ın sırrını merak ettiniz değil mi? Size şu kadarını söyleyelim; müthiş bir sır. En iyisi okuyun, öğrenin.