Türümüz öfke ve arzu çevresinde toplanan sınavlarını aştığı, onları erdem ve ahlaka dönüştürdüğü, kısacası ön ayaklarını ellere çevirdiği zaman evrimini tamamlar. Eller bir uygarlık aracına dönüşür. Somut, niceliksel değişimler belli bir eşikte niteliksel ayrımlara neden olur. Biyoloji alanından çok ruhumuzun derinliklerine açılan alandan anlamlar bulmamız gerekir. Katı bilimin ayırıcılığından çok birleştiren, bütünü ilişkiler üzerinden gören anlayış bizlere yeni olanaklar sunabilir.

Homo Luminus beşerden sonra başlayan frekansı ve titreşimi yüksek insandır. Bir öğretmen, yol göstericidir. Tasavvuf açısından Rab Boyutudur. Rab sözcüğü Fenike dilinden yayılan “öğretici” anlamına gelen kadim bir sözcüktür. Bilinçle ilgili, bilinç getiren olarak daha derin bir anlamı vardır; bir karınca bile yeri geldiğinde öğretebilir. Rab’ların arkasında Rab’lar vardır. Yalnızca veliler, bilgeler değil nebiler de öğretmendir ve hepsi de bir Homo Luminus’tur.

Elbette insan dediğimiz sıradan bir insan bilinci değil, geleneklerde insan-ı kâmil, adam kadmon, üst-insan denen bilge, ermiş türünden insanlardır. Onları Kadim Türkler “Tur bilincinde yürüyenler” diye anar. Onlar karanlığı ışıkla yenerler. Göksel savaşlar durmadan sürer, karanlığın zekâsı bazen ışıkları ele geçirir, onlarla savaşım evrimleşerek yinelenir. Bilinçler yolculuklarında olgunlaşarak, hak edişlerle daha da ışırlar. Karanlık içsel düşmanlardır ve yalnızca içteki ışığın güçlenmesiyle yenilebilir.