Can Baba’ya mektup var…

Sevgilerin ufukta kümelendiği yeşil ovalar, vadiler ya da sulak alanlarda bir kır çiçeği sıradanlığı ile yaşama arzun ne güzel... Oysa isteseydin insanı ufaltan güç arzu ya da eda ile kıvanç içinde yaşardın.

Ama yok. Öyle olmadı. Sevgi denizine dalıp çıkarak bu ülkenin kavruk, ürkek insanları için şiirler yazdın.

Bizleri tüm onur ve gurur ile, ulus bağrından çıkan çizgilerle yeniden var kıldın.

Sözcük oldun dile geldin, kendimizle buluşturdun.

Seninle sanki yüzyıllık bir hasret bitti.

Güçlendik, paylaştık, tek yürek olduk. Seninle dağıldı hüzünlerimiz.
Hepimiz yeniden insan olduk.
Can olduk, soluk olduk.
Rahat uyu..
Biz yeniden biz olduk.